Maximiliaan Luce

Wat een contrast met Ferme avec bétail et figures (p. 6) van Maximilien Luce (1858-1941). Hier is het gewone leven weergegeven, zoals dat overal op het platteland te vinden was. In losse penseelstreken schilderde Luce een eenvoudige boerderij met wat mensen bij de deur. Op het erf is een drenkplaats voor het vee, er staan wat paarden, een paar koeien lessen hun dorst en iemand drijft een kudde schapen naar het water. Op de voorgrond voert een soort de kippen; ze pikken ijverig de gestrooide graankorrels op.

Luce schilderde bij voorkeur alledaagse taferelen zoals dit, en scènes met gewone mensen en hun bezigheden in de buitenwijken van Parijs. Zijn kleurige penseel maakte alles schilderachtig. Luce was als graveur en lithograaf verbonden aan een tijdschrift voordat hij – overbodig geworden door nieuwe druktechnieken – kunstschilder werd. Hij raakte in de ban van George Seurat, een man met bèta-inslag, die aanvankelijk een technische opleiding volgde en zich later op de schilderkunst toelegde. Als leerling van de Parijse Ecole des Beaux Arts bestudeerde Seurat de toen nieuwste boeken over kleuren en hun uitwerkingen. Hij ontwikkelde het pointillisme, een ‘wetenschappelijk’ impressionisme, waarbij licht en kleurwaarden contrapunctisch worden behandeld. Wat niet wil zeggen dat de vorm wordt verwaarloosd. Hij ontdekte dat bepaalde vormen en lijnen een bijzonder soort expressie en effect tot gevolg hadden, en daarom legde hij zowel de nadruk op vorm als kleur.

In 1885 experimenteerde Luce met hetgeen hij van Seurat en van Paul Signac, die een variant op diens artistieke doelstelling ontwikkelde, leerde. Nog geen twee jaar later exposeerde hij zijn eerste neo-impressionistische schilderijen. Later maakte hij zich los van de pointillistische werkwijze en ging hij door in meer impressionistische trant, waarvan Ferme avec bétail et figures avec vloeiende kleuren getuigt.