Adoratie Brugge, 1914,

Jan Toorop

Poerworedjo Java 1858-1928 Den Haag

.

Adoratie (Brugge) of Goddelijke Liefdegang, 1914

.

Zwart krijt op papier

97 x 95 cm.

Gesigneerd: midden links

.

Tentoongesteld:

Domburg, 2005, ‘Jan Toorop: Sporen van een Leven’; Katwijk (Katwijks Museum), ‘Jan Toorop (1858-1928), Het late Symbolisme’, 2001-2002; Zeist (Het Slot Zeist), ‘Jan Toorop in Slot Zeist’, 1995-1996; Den Haag (Kunsthandel Neuheuys), ‘Tentoonstelling van werken van Jan Toorop met verzen van Miek Janssen’, februari 1914.

.

Literatuur:

Kraaij en W. Rothuizen, Jan Toorop: Het late Symbolisme, Amsterdam 2001, p. 71; W. Rothuizen, Jan Toorop: In zijn tijd, Amsterdam 1998, p.71; M. Janssen, Jan Toorop, Amsterdam 1915, p. 22-23; M. Janssen, Jan Toorop en zijn werken, Amsterdam; Kunsthandel Neuhuys, Tentoonstellingscatalogus van werken van Jan Toorop met verzen van Miek Janssen, Den Haag 1914, pl. 6.

 .

Miek Janssen, ‘Als eens de ziel opgaat tot God’

O, Vader, zend hoog de zang

Van zielen zacht-innig verlang….

Zend hooger de ziel als vuren

Van vreugde-oplaaiende uren..

Zend de ziel in haar Zonneland…

Soms is leven als wetende peinzing

In avond-verlaten land..

Soms als nachtschip in eenzame stranding

In laaiende zielenbrand…

En wijd Liefde spreidend haar Luchten

Als wieken van adelaar,

En nimmer ’n Einde te duchten,

En nimmer de weemoed-baar…

Eerst Smacht als smaadlijk nacht-gejoel,-

Met schorre stam ver echo-krijt,

In wee verwijt-gevoel…

En ziele-doem diep openrijt…

En ach, Smart roert haar stugge zinnen niet…

Maar met ’n koud en dorverkoeld gelaat,

Zegt zij haar naakt-geboren najaarslied…

En acht, de ziel gebukt als grijsaard, gaat..

En oogen, die niet sluiten willen,

Blad-huiver handen in den nacht,

Van onzegbaar verlangen trillen

In onafwendbaar zonden-macht…

Traag opgaand onder nacht-gebeden

Torens van aarde-leed..

Verloren hij, die ’t hooge stijgen

In ziels-gebogen, innig zwijgen,

Voor lang vergeet….

-In torens van aardsche leed….

Waar ’t weenen waart van doode wachten,

Van hen die zwegen ….. en verzachten,

De smart….. en geen hun Lijden weet…..

-Teer tasten gouden harpen van de ziel,

En niet te laten weenen zwarte snaren

Maar zacht te vedelen alle blonde haren..

Van harpen, waarop dauw van heem’len viel….

Te gaan met God langs aardsche avond grachten

En staam’len bevend in fluistering

Der Geesten, die hun helelsche gedachten

Murmel’n in droomen van de schemering…..

….Eens….wit als zwaan langs diep en nachterlijk water,

De ziel, die hoogste Liefde vraagt

Wijden aan God……en vrouwen later

Haar vleug’len, als ’t Einde daagt.

Miek Janssen, Oosterbeek 1914